SZTUCZNY PIASKOWIEC
Jednym z ważniejszych problemów w zarządzaniu odpadami, jest unieszkodliwienie drobnoziarnistych odpadów z wszelkiego typu działalności przemysłowej/produkcyjnej, które zawierają łatwo wymywalne składniki (np. różnego typu sole). W wyniku opadów, wymyte związki dostają się do środowiska powodując jego zanieczyszczenie i degradację stąd konieczność bezpiecznego składowania takich odpadów. Jedną z metod jest specjalne scalenie takich odpadów i to w taki sposób, aby nie dochodziło do wymywanie łatwo rozpuszczalnych związków, co nie jest zadaniem łatwym. Na Wydziale Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego opracowano taką metodę, która została już wykorzystana w jednej z instalacji spalających śmieci na terenie naszego kraju (powstaje wówczas bardzo pylisty i trudny do zagospodarowania oraz mocno zasolony odpad). Metoda polega, ogólnie rzecz biorąc, na wykorzystaniu sieci kwasów polikrzemianowych, wychodząc od bardzo taniej i łatwo dostępnej substancji jaką są krzemiany sodu lub sieci polisiarkowej powstałej z siarki pierwiastkowej lub/i tzw. siarki polimeryzowanej, będącej produktem reakcji elementarnej siarki z węglowodorami nienasyconymi np. styrenem.
Pat.237560 Sztuczny piaskowiec uzyskany w wyniku scalania odpadów hutniczych zwłaszcza odpadów po procesach stalowniczych
Twórcy: Andrzej Vogt, Stanisław Strzelecki, Adam Adamczyk, Sławomir Szafert
Metoda ta została opatentowana i objęła pośrednio scalanie takich materiałów jak:
- piaski (nawet o dużej zawartości soli, a więc i piasków pustynnych),
- granulaty powstające w procesach termicznej utylizacji odpadów komunalnych czy też przemysłowych
- sypkie, nierozpuszczalne w wodzie produkty chemiczne np. takie jak borki, węgliki, azotki, tlenki, siarczki metali itd. odporne na wysokie pH
- wszelakie nierozpuszczalne w wodzie sole metali odporne na wysokie pH
- granulaty i proszki mineralne
- granulaty i proszki metaliczne itp.
Sam patent dotyczy w szczególności odpadowych materiałów mieszanych, pochodzących z działalności hutniczej i obróbki metalurgicznej, a więc głównie tlenków żelaza oraz węglanu żelaza, jak też i samego metalicznego żelaza w formie łusek, opiłek, czy proszków. Dzięki tej metodzie możliwe jest wytworzenie np. cegieł piaskowych, innych piaskowych wyrobów budowlanych, wytworzenie wyrobów budowlanych, które, szczególnie gdy są wykonane w przewadze z magnetytu i/lub odpadów żelaza metalicznego mogłyby w formie płytek, płyt lub cegieł być używane jako osłony EMC (elektromagnetycznej kompatybilności) chroniące np. przed wyciekiem informacji falowych, nie intencjonalnymi zakłóceniami interferencyjnymi niszczącymi głównie dane na dyskach, czy pochodzącymi z wyładowań atmosferycznych.